Vis dans le présent!

🌻 - Vakantieblog! - 🌻

Er zijn van die krantenkoppen die me aan het denken zetten... dit is er 1 van... 

‘Uit reservaat ontsnapte kudde olifanten in China na 17 maanden bijna thuis.’

Bijna thuis..? Waar waren ze heen dan?  Wat was het plan? Was er een plan? En zo ja, is er een groepsoverleg geweest of besloot de olifant-overste op een dag dat het tijd was voor een sabbatical en was er geen verdere discussie mogelijk?

Mijn fantasie slaat direct op hol. Ik stel me zo voor dat er een wat oudere vrouwtjesolifant was die er lucht van kreeg dat de Miss Etam opheffingsuitverkoop had aangekondigd en vervolgens het hele vrouwelijke deel van de kudde op sleeptouw nam om een kek panterprintje voor weinig te scoren. Die mannen wilden geen gezeik natuurlijk, volgen gedwee en hopen dat er wellicht nog een sexy stoeipakje bij de naastgelegen hunkemöller voor ze in zit. 

Onderweg is een spoor van 500 km van vernieling achtergelaten. Dorpen zijn geëvacueerd, straten afgezet met zandzakken en stroomdraad, en 25000 agenten zijn op de been geweest om burgers veilig te houden van deze kolossale reuzen onderweg naar in hun hoofd wellicht wel een sexvakantie naar Chersonissos. Olifanten zijn heilig in China dus ze konden vrolijk hun gang gaan zonder bang te zijn het leven te verliezen op hun weg naar de wijde wereld. Het hele land buigt en kronkelt met ze mee om niet alleen de bewoners van de dorpen waar ze doorheen walsen maar ook hen veilig te houden.

Ondertussen richten de grijze reuzen voor miljoenen schade aan om vervolgens na 17 maanden te bedenken dat het gras wellicht thuis toch het groenste was. Nu zijn ze zonder Google maps dus weer onderweg terug. Terug naar huis. Onderweg wijkt iedereen voor ze. Ze volgen een spoor van zandzakken en stroomdraden en laten zich niet afleiden door de vele drones die hun reis op de voet in de gaten houden. Ze gaan terug naar huis..

Ik schenk een wijntje in en tuur de Franse vallei in waar luchtballonnen met hun bonte kleuren de strakblauwe lucht versieren. Er is een meteorietenzwerm voorspeld dus vanavond kijken we naar vallende sterren rondom het kampvuur. Ook ik ben weg van huis, weg uit de dagelijkse sleur van werk, poepzakjes en de wasmand. Voor me ligt een prachtig groen, versgemaaid gazon en er hangt een geur van zonnebrand en citronella in de lucht. Volgend weekend loodst Google maps ons weer naar huis. Daar is het gras niet gemaaid maar minstens zo groen als hier.

Elk jaar weer kijk ik zo uit naar de vakantie, dit jaar misschien wel het meest van alle voorgaande jaren. We leven in zo’n rare wereld momenteel, je voelt je soms gevangen, opgesloten misschien zelfs. 

Mijn grote valkuil is dat ik vaak vergeet te genieten. Altijd bezig met als en dan. Moeite met genieten van wat is. Beseffen dat het gras niet altijd groener is ergens anders, op een ander moment. Moet ik niet eindelijk eens carrière gaan maken, volwassen worden, de wijde wereld in? Ben ik thuis, wil ik weg. Ben ik weg, denk ik alweer aan thuis.

Blijkbaar had ik tussen al het verschrikkelijke nieuws waar je mee wordt doodgegooid de laatste tijd juist een heel klein, verstopt, bijna nieuws-onwaardig stukje journalistiek nodig om mezelf weer even te beseffen dat het goed is zo. Dat ik niet ergens anders hoef te zijn om me gelukkig te voelen. Dat ik ben waar ik moet zijn. En voor NU is dat met mijn vrienden, wijn drinkend onder de Franse zon.

VIS DANS LE PRÉSENT!